De Bijbel en het Boek van Mormon leren dat het huwelijk tussen één man en één vrouw Gods norm is, behalve gedurende specifieke periodes waarin Hij anders verklaard heeft. Noot 1
De Bijbelverzen die bij deze alinea geciteerd worden, geven alleen aan dat er polygamie voorkwam, niet dat God dit geboden had. In de hele Bijbel staat maar één vers waaruit dit voor één specifiek geval afgeleid zou kunnen worden (2 Samuel 12:8). Alle Bijbelverhalen over polygamie schetsen een beeld van liefdeloosheid, jaloezie, bedrog, overspel en moord. De meeste lezers zullen uit deze verhalen niet snel de conclusie trekken dat polygamie een gebod van God was.
Bovendien is er weinig tot geen bewijs dat de mormonen zich hielden aan de regels die in de Bijbel omtrent polygamie staan. Zo verbiedt Leviticus 18 het trouwen met een moeder en haar dochter, en het trouwen met zussen maar beide praktijken kwamen regelmatig voor bij de mormonen (Campbell & Campbell 1978; Daynes 2001, p. 70).
In overeenstemming met een openbaring aan Joseph Smith werd het meervoudig huwelijk – het huwelijk tussen één man en twee of meer vrouwen – ingesteld onder leden van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen aan het begin van de jaren 1840. Noot 2
Eigenlijk is het omgekeerd: de openbaring werd opgesteld in overeenstemming met het meervoudig huwelijk. De genoemde openbaring is namelijk opgetekend op 12 juli 1843 terwijl het eerste polygame huwelijk tussen Joseph Smith en zijn 16-jarige dienstmeisje Fanny Alger van begin 1833 dateert. Er zouden nog 26 vrouwen volgen tot en met juli 1843 (zie Compton 1997 voor informatie over alle meervoudige huwelijken van Joseph Smith). Ook enkele van Joseph Smith’s vertrouwelingen waren al begonnen met polygamie voordat hij de openbaring liet opschrijven (Smith 1994).
Overigens beperkten de polygame huwelijken van Joseph Smith zich niet tot verbintenissen tussen “één man en twee of meer vrouwen”. Van zijn 34 vrouwen waren er 11 ook met andere mannen getrouwd. Meestal bleven deze vrouwen bij hun eerste echtgenoten wonen. Sommigen, zoals Henry Jacobs en David Sessions, wisten van niks omdat Joseph Smith hen eerst “op zending” stuurde voordat hij met hun vrouwen trouwde.
N.B. De huwelijksvorm waarin één man meerdere vrouwen heeft, heet eigenlijk polygynie (van het Grieks poly = veel, gyne = vrouw). Als een vrouw meerdere mannen heeft, heet dat polyandrie (Gr. andro = man). De huwelijksvorm van Joseph Smith, waarbij mannen en vrouwen tegelijk met meerdere vrouwen en mannen getrouwd waren, heet formeel polyamorie. In dit artikel wordt voor het gemak alleen de term polygamie gebruikt.
Daarna deden sommige Heiligen der Laatste Dagen gedurende meer dan een halve eeuw aan polygamie. Noot 3
De laatste polygame huwelijken in de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen werden in de eerste jaren van de twintigste eeuw gesloten. Daarna werden weliswaar geen nieuwe meervoudige huwelijken meer gesloten maar eerder gesloten huwelijken bleven bestaan en de personen die in dergelijke gezinnen leefden, stonden in goed aanzien binnen de kerk (zie bijvoorbeeld Kimball & Miner 1980, p. 142). Medio jaren 1950 stierven de laatste van deze polygamisten. Alles bij elkaar deden de mormonen dus dik 120 jaar aan polygamie, ongeveer twee derde van de tijd dat de mormoonse kerk nu (2014) bestaat.
Alleen de kerkpresident had de sleutels die hem de bevoegdheid gaven om nieuwe meervoudige huwelijken te sluiten. In 1890 inspireerde de Heer kerkpresident Wilford Woodruff om een verklaring uit te geven die leidde tot het einde van de praktijk van het meervoudig huwelijk in de kerk. Noot 4
Wat hier voorgesteld wordt als een “inspiratie” in 1890 was in werkelijkheid het resultaat van een lange politieke en juridische strijd die aanvankelijk zelfs met militaire middelen uitgevochten dreigde te worden (voor een uitgebreid historisch overzicht van de diverse aspecten van dit proces, zie Bigler 2005).
Polygamie vormde echter niet de kern van dit conflict. De werkelijke strijd ging om de vraag of Utah een mormoonse theocratie zou worden of een grondwettelijke Amerikaanse democratie. Polygamie diende voor beide partijen als middel om de publieke opinie te mobiliseren tegen de ander (Quinn 1997, pp. 262-313, 329).
In deze verklaring, die bekend staat als het Manifesto, verklaarde president Woodruff van plan te zijn zich te houden aan de Amerikaanse wet die het meervoudig huwelijk verbiedt en zijn invloed te gebruiken om de leden van de kerk te overtuigen hetzelfde te doen.
Na het Manifesto predikte de kerk zowel van de kansel als in de pers monogamie. Bij hoge uitzondering werden enkele nieuwe polygame huwelijken gesloten tussen 1890 en 1904, vooral in Mexico en Canada, waar de Amerikaanse wet niet gold. Een klein aantal meervoudige huwelijken werden in die jaren in de Verenigde Staten uitgevoerd. In 1904 verbood de kerk nieuwe meervoudige huwelijken helemaal. Vandaag de dag kan iemand met een meervoudig huwelijk geen lid worden of blijven van de kerk. Noot 5
De schattingen van het aantal polygame huwelijken dat tussen 1890 en 1904 met goedkeuring van de mormoonse kerkleiders is gesloten, lopen uiteen van “ongeveer tweeduizend” door bronnen uit die tijd tot “een paar dozijn” uit meer recent onderzoek (Quinn 1985).
Het bepalen van het exacte aantal is moeilijk omdat het voortzetten van polygamie na het Manifesto in het geheim plaatsvond. Duidelijk is wel dat dit niet per ongeluk op kleine schaal plaatsvond maar dat de kerkleiders bewust naar manieren zochten om de wet te omzeilen en het publiek en de Amerikaanse overheid, maar ook de eigen leden, te misleiden (Hardy 1992).
Er werden polygame kolonies opgezet in Mexico en Canada, geleid door de apostelen Mathias F. Cowley en John W. Taylor. Polygamie was daar overigens ook verboden maar in Mexico werd het gedoogd en in Canada hielden de mormonen het geheim (Quinn 1985, Embry 1985).
Toen het bedrog van de mormoonse kerk aan het licht kwame tijdens een serie hoorzittingen van de Amerikaanse senaat in de jaren 1904-1907, werd aan Cowley en Taylor gevraagd ontslag te nemen om de geloofwaardigheid van de kerk te redden – en het gezicht van kerkpresident Joseph F. Smith, die onder ede had gelogen (Van Wagoner 1989, pp. 153-176).
Dit artikel gaat voornamelijk over het meervoudig huwelijk zoals dat door de Heiligen der Laatste Dagen in de praktijk werd gebracht tussen 1847 en 1890, dus na de uittocht naar het Amerikaanse westen en voor het Manifesto.
Heiligen der Laatste Dagen begrijpen niet al Gods redenen voor het instellen van het meervoudig huwelijk door zijn profeten in de negentiende eeuw. Het Boek van Mormon geeft één reden waarom God het gebieden kan: om het aantal kinderen dat geboren wordt binnen het evangelieverbond te vermeerderen, om voor God een nageslacht te doen opstaan (Jakob 2: 30). Het meervoudig huwelijk leidde inderdaad tot de geboorte van grote aantallen kinderen in de huishoudens van getrouwe Heiligen der Laatste Dagen. Noot 6
De relatie tussen polygamie en vruchtbaarheid (aantal kinderen) is heel complex en niet in iedere situatie gelijk. De “polygnie-vruchtbaarheidshypothese” stelt dat de vruchtbaarheid in polygame huwelijken lager is dan in monogame. Dit effect is in veel studies waargenomen (Winking 2013) en geldt ook voor de mormonen in de negentiende eeuw (Josephson 2002, Moorad et al. 2011, geciteerd in McKie 2011). Polygamie leidde dus tot lagere aantallen kinderen dan in een monogame maatschappij waarschijnlijk geboren zouden zijn (Bean et al 1990, p. 136).
Het vormde de negentiende-eeuwse mormoonse maatschappij ook op andere manieren: een huwelijk kwam binnen bereik van ieder die dat wilde. Noot 7
De huwelijksmarkt in Utah in de jaren 1850-1890 was uiterst dynamisch en polygamie had hierop een grote impact. Het aantal mannen in de huwbare leeftijd (15 tot 30 jaar) was gedurende deze periode meestal groter dan het aantal huwbare vrouwen en polygamie maakte dit probleem alleen maar erger.
Het gevolg was dat mannen laat trouwden, en dan vaak met vrouwen buiten hun eigen leefdtijdsgroep. Mannen in de huwbare leeftijd zochten niet zelden echtgenotes onder meisjes van dertien of veertien, terwijl de overige mannen pas na hun veertigste trouwden met vrouwen die zelf richting de vijftig liepen (Daynes 1998).
Gedurende een groot deel van de negentiende eeuw zorgde polygamie er dus wel voor dat een huwelijk binnen het bereik van bijna alle vrouwen kwam maar voor mannen werd het er niet makkelijker op. Dit probleem wordt verhuld doordat mormoonse bronnen vaak werken met cijfers over mensen die "ooit" getrouwd zijn. Een man van boven de veertig en een vrouw van tegen de vijftig mogen dan wel "ooit" in hun leven getrouwd zijn maar hun kansen op een normaal gezinsleven met kinderen waren nihil.
De ongelijke verdeling van welvaart per hoofd van de bevolking nam af naarmate vrouwen in moeilijke economische omstandigheden onderdeel werden van financieel stabiele huishoudens. Noot 8
Volgens de bron die in het artikel voor deze stelling geciteerd wordt, geldt dit effect alleen wanneer de welvaart per hoofd gemeten wordt binnen gezinnen (Daynes 2001, p. 133), niet per hoofd van de bevolking in het algemeen. Omdat polygame gezinnen groter zijn dan monogame, is de verdeling van de welvaart van een gezin per hoofd binnen polygame gezinnen gelijkmatiger dan in monogame.
In Utah als geheel was de welvaart in die tijd echter heel ongelijk verdeeld (p. 133). Kerkleiders waren gemiddeld twee tot drie keer rijker dan gewone leden (p. 130-131), de hoogste kerkleiders zelfs tien keer (p. 128). De auteur waarschuwt dan ook dat we ons niet teveel moeten voorstellen van het effect van polygamie op de verdeling van welvaart. “De herverdeling van welvaart toen Utah nog tot de armste gebieden behoorde, bezorgde niemand overvloed; het gaf hooguit een klein beetje verlichting van de ergste armoede en verdeelde de last van de worsteling om te overleven in een woestijnachtig gebied” (p. 135).
Het aantal gemengde huwelijken nam toe, wat bijdroeg aan het verenigen van een etnisch diverse immigrantenpopulatie. Noot 9
De etnische samenstelling van de bevolking van Utah in de negentiende eeuw was extreem uniform; tussen 1850 en 1890 was meer dan 99% van de bevolking blank (Perlich 2002). Daar komt bij dat de mormonen traditioneel tegen gemengde huwelijken zijn (Bulkeley 2007).
Het is dus onduidelijk wat er met deze stelling bedoeld wordt. Het artikel op lds.org verwijst naar een niet-gepubliceerde bron, zodat dit niet verder onderzocht kan worden. De mormoonse Church History Library en de Western Historical Association hebben tegenover mormonisme.nl aangegeven niet over deze presentatie te beschikken. De auteur van deze bron heeft nog geen antwoord gegeven.
Het meervoudig huwelijk zorgde ook voor samenhorigheid en een sterk groepsgevoel onder de Heiligen der Laatste Dagen. Kerkleden begonnen zichzelf als “Gods eigen volk” te zien, door een verbond gehouden om Gods geboden uit te voeren in weerwil van tegenstand, bereid om buitengesloten te worden vanwege hun principes.
Voor deze eerste Heiligen der Laatste Dagen was polygamie een religieuze kwestie die gepaard ging met persoonlijke opoffering. Verslagen die zijn bijgehouden door mannen en vrouwen met een meervoudig huwelijk getuigen van de uitdagingen en moeilijkheden die zij meemaakten, zoals financiële problemen, ruzies en het verlangen van sommige vrouwen naar een meer bestendig gezelschap van hun echtgenoot. Maar sommige verslagen bevatten ook de liefde en vreugde die velen in hun gezinnen vonden. Zij geloofden in die tijd dat het een gebod van God was en dat gehoorzaamheid zou leiden tot grote zegeningen voor henzelf en hun nageslacht, zowel op aarde als in het hiernamaals. Alhoewel er veel liefde, zorgzaamheid en toeneiging was in vele meervoudige huwelijken, was deze praktijk meer op geloof dan op romantische liefde gebaseerd. Kerkleiders onderwezen dat zij die een meervoudig huwelijk hadden moesten proberen om een ruimhartige geest van onzelfzuchtigheid en zuivere liefde van Christus te ontwikkelen voor alle betrokkenen.
In de jaren dat het meervoudig huwelijk openlijk werd onderwezen, werd van alle Heiligen der Laatste Dagen verwacht dat zij het aanvaardden als openbaring van God. Maar het werd niet van iedereen verwacht dat zij het in de praktijk brachten. Alleen al gezien de verhouding tussen mannen en vrouwen kon het niet algemeen toegepast worden. Kerkleiders zagen het meervoudig huwelijk als gebod aan de kerk in het algemeen maar erkenden dat personen die er niet aan deden toch de goedkeuring van God hadden. Vrouwen konden zelf hun echtgenoot kiezen, en of zij in een polygaam of monogaam huwelijk wilden stappen, of helemaal niet wilden trouwen. Noot 10
Hoewel een groot deel van de mormoonse vrouwen vrijwillig deelnam aan polygamie, was er ook een aanzienlijk deel dat niet vrijwillig meedeed (Zeitzen 2008, p. 104). De vrijheid om zelf voor monogamie of polygamie te kiezen was met name vanuit theologisch perspectief een stuk kleiner dan hier gesuggereerd wordt (Volf 1999). Sinds de officiële introductie van polygamie door Brigham Young werd het de mormonen veertig jaar lang voortdurend ingeprent dat zij niet in de hoogste hemel konden komen zonder polygaam huwelijk (Proceedings before the Committee on Privileges and Elections 1904, deel 1, p, 18). Volgens de mormoonse onderzoeker Kathryn Daynes zou "vrijwel niemand polygame huwelijken aangegaan zijn zonder dit theologische fundament" (Daynes 2001, p. 116).
Verlossing als psychologisch drukmiddel maakte al onderdeel uit van de mormoonse polygamie sinds Joseph Smith de veertienjarige Helen Mar Kimball voorhield dat als ze met hem zou trouwen, dit “haar eigen eeuwige verlossing en verhoging zou verzekeren, alsmede die van je vaders gezin en al je familie. Deze belofte was zo groot, dat ik mijzelf vrijwillig overgaf om zo’n glorieuze beloning te kopen”. Over een eerder polygaam huwelijk dat Joseph Smith onder dezelfde voorwendselen met de zeventienjarige Sarah Ann Whitney sloot, schreef Helen: “Aan de vrouwen die tot deze orde toetraden, kon geen enkele aardse reden gegeven worden. Zij moesten hun leven offeren voor eeuwige glorie en zaligheid” (Compton 1997 pp. 349, 499).
Sommige mannen gingen een meervoudig huwelijk aan omdat hen dit gevraagd werd door de kerkleiders, terwijl anderen zelf het initiatief namen; iedereen moest goedkeuring krijgen van de kerkleiders voordat een meervoudig huwelijk aangegaan mocht worden. Noot 11
De meeste mannen aan wie gevraagd werd een meervoudig huwelijk te sluiten, waren kerkleiders. Zoals in noot 8 al is opgemerkt, was er een sterke correlatie tussen het bekleden van een leidinggevende positie en rijkdom. De correlatie tussen een leidinggevende positie en het aantal vrouwen is nog sterker (Daynes 2001, p. 128).
Joseph Smith gebruikte polygamie in de jaren 1840 enerzijds om de loyaliteit van zijn naaste vertrouwelingen te testen, anderszijds om prominente mormoonse families aan elkaar te verbinden (Foster 1981, pp. 150-151; Quinn 1997, pp. 163-197). Deze lijn werd na zijn dood voortgezet. Het resultaat was een leidinggevende elite die nauw met elkaar verbonden was door verwantschap en huwelijk. Het effect hiervan is tot op de dag van vandaag waarneembaar in de mormoonse hiërarchie, zoals blijkt uit dit schema uit 2011, waarin polygamie, verwantschap, macht en geld allemaal bij elkaar komen.
In de loop der tijd ontstond er ervaring met het leven in een meervoudig huwelijk. Bijna iedereen die het in die eerste jaren in de praktijk bracht, moest zijn eigen vooroordelen tegen het meervoudig huwelijk overwinnen en zich aanpassen aan het leven in polygame gezinnen. Dat de gezinnen die in het midden van de negentiende eeuw het meervoudig huwelijk in de praktijk leerden te brengen ook nog eens de opgave hadden om een woestijnachtig gebied te ontginnen, maakte het extra uitdagend. Hoe het meervoudig huwelijk ervaren werd, hing af van de plaats waar het gezin leefde – in Salt Lake City, met zijn vele sociale en culturele mogelijkheden, of in afgelegen gebieden, waar zulke mogelijkheden veel minder waren. Het is daarom moeilijk om de ervaringen van meervoudige huwelijken te veralgemenen. Noot 12
Het is altijd moeilijk om de ervaringen van individuele mensen te veralgemenen. Desondanks zijn alle bronnen het erover eens dat polygamie moeilijk was voor vrijwel alle betrokkenen. De mormoonse polygamie was om twee redenen uniek. Ten eerste vanwege de theologische basis en ten tweede vanwege het ontbreken van een sociologische context. Polygamie was vreemd voor iedereen die ermee te maken had en er waren geen regels of richtlijnen beschikbaar hoe het in de praktijk gebracht moest worden (Zeitzen 2008, pp. 95-99).
Desondanks zijn er een aantal patronen zichtbaar die een aantal mythen ontkrachten. Hoewel sommige leiders grote polygame gezinnen hadden, had twee derde van de polygame mannen maar twee vrouwen. De kerkleiders zagen in dat meervoudige huwelijken vooral moeilijk konden zijn voor vrouwen. Echtscheiding was daarom mogelijk voor vrouwen die ongelukkig waren in hun huwelijk; zij konden ook makkelijk hertrouwen. Noot 13
De meeste polygame huwelijken werden gesloten vanuit de religieuze overtuiging dat men daardoor de hoogste graad van heerlijkheid kon bereiken in het hiernamaals. Veel mormonen dachten bovendien dat de wederkomst van Christus aanstaande was en trouwden zo snel en zo vaak mogelijk om een goede uitgangspositie te verwerven in het millennium (Campbell & Campbell 1978). Toen de wederkomst uitbleef, bleek dat de basis van veel huwelijken onvoldoende was voor een stabiele relatie. Bovendien stond het mormoonse vrouwen vrij om hun man in te ruilen voor eentje met een hogere positie in de kerk; hiervoor waren niet eens echtscheidingspapieren nodig (Van Wagoner 1989, p. 93). Door deze omstandigheden werd Utah in de loop van de negentiende eeuw een “echtscheidingsfabriek”. Het aantal echtscheidingen was niet alleen hoog onder de mormonen maar ook van buitenaf kwamen mensen naar Utah omdat ze daar makkelijk konden scheiden (Cott 2000, p. 262).
Hoewel de mogelijkheid tot scheiden in dit artikel in een positief licht wordt gesteld, zagen de niet-mormonen van de negentiende eeuw hierin een bevestiging dat de mormoonse huwelijkspraktijken niet strookten met de morele opvattingen van de rest van Amerika en gebruikten dit gegeven in hun strijd tegen polygamie (Zeitzen 2008, p. 107).
Vrouwen trouwden redelijk jong in het eerste decennium van Utah (16 of 17, soms jonger). Dit was in die tijd typisch voor vrouwen in nieuw ontgonnen gebieden. Naarmate de maatschappij zich ontwikkelde, gingen vrouwen later trouwen, net als op andere plaatsen. Noot 14
Het dalen van de leeftijd waarop vrouwen (maar ook mannen) trouwden had minder te maken met de toestand van het gebied dan met het idee dat ze snel moesten trouwen omdat Jezus elk moment kon terugkomen. Dit effect hield aan tot de Utah War van 1857-1858, waarna de leeftijd waarop de mormonen trouwden zich weer herstelde (Daynes 2001, pp. 105-110).
Bovenstaande grafiek (Daynes 2001, pp. 107) maakt duidelijk dat de gemiddelde leeftijd waarop er getrouwd werd ten tijde van de mormoonse volksverhuizing naar, en de eerste ontginning van Utah tussen de 19 en 20 jaar lag, dus niet “16 of 17, soms jonger”. Ook is te zien dat de gemiddelde leeftijd vanaf ca. 1870 opnieuw begint op te lopen. In 1869 was Utah aangesloten op het spoorwegennet van de VS en werd daarmee meer vatbaar voor maatschappelijke invloeden uit de rest van Amerika.
Bijna alle vrouwen trouwden, evenals een groot deel van de mannen. Het lijkt er zelfs op dat het percentage getrouwde mannen in Utah in die tijd hoger lag dan in de rest van de Verenigde Staten. Ongeveer de helft van de mensen die in 1857 in Utah woonden, hebben op enig moment in hun leven deel uitgemaakt van een polygaam gezin als echtgenoot, echtgenote of kind. Rond 1870 leefde 25 tot 30 procent van de bevolking in een polygaam huishouden, en het lijkt erop dat dit percentage in de daaropvolgende twintig jaar verder daalde.
Tegen het einde van de negentiende eeuw was de ervaring van het meervoudig huwelijk heel anders dan in eerdere decennia. Vanaf 1862 begon de regering van de VS wetten tegen polygamie uit te vaardigen Tegenstanders van buitenaf begonnen er een campagne tegen, volgens hen in de hoop mormoonse vrouwen en de Amerikaanse beschaving te beschermen. Veel mormoonse vrouwen verdedigden het meervoudig huwelijk echter in het openbaar met het argument dat zij er vrijwillig aan deelnamen.
Nadat het Amerikaanse hooggerechtshof in 1879 oordeelde dat de anti-polygamiewetgeving niet in strijd was met de grondwet, begonnen federale ambtenaren polygame mannen en vrouwen in de jaren 1880 te vervolgen. De Heiligen der Laatste Dagen geloofden dat deze wetten onrechtvaardig waren, en werden burgerlijk ongehoorzaam. Zij bleven aan polygamie doen en probeerden aan arrestatie te ontkomen. Als zij veroordeeld werden, betaalden ze boetes of gingen naar de gevangenis. Om hun echtgenoten te helpen aan vervolging te ontkomen, zetten polygame vrouwen aparte huishoudens op of doken onder, vooral als ze zwanger waren of net een kind hadden gekregen.
Tegen de tijd dat president Woodruff in 1890 met zijn Manifesto het gebod om het meervoudig huwelijk uit te oefenen ophief, was er in de mormoonse samenleving een sterke kern van loyale leden ontstaan die vooral was opgebouwd uit immigranten uit Europa en het oosten van de Verenigde Staten. Maar de demografische samenstelling van de wereldwijde kerk was aan het veranderen. Aan het begin van de jaren 1890 werd aan bekeerlingen van buiten de Verenigde Staten gevraagd de kerk in hun eigen land op te bouwen in plaats van naar Utah te verhuizen. In de jaren die volgden, trokken Heiligen der Laatste Dagen weg uit Utah om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Het meervoudig huwelijk was nooit aangemoedigd buiten gebieden waar veel mormonen geconcentreerd waren. In deze nieuwe gemeenschappen buiten Utah werd het monogame gezin het middelpunt van religieuze aanbidding en onderwijs. Naarmate de kerk groeide en zich uitbreidde buiten het Amerikaanse westen, paste het monogame kerngezin goed bij de steeds mobielere en verspreide leden.
Voor velen die in een meervoudig huwelijk leefden, betekende het een groot offer. Ondanks de ontberingen die sommigen moesten ondergaan, heeft de kerk tot op de dag van vandaag op ontelbare manieren baat bij de getrouwheid van hen die het meervoudig huwelijk in de praktijk brachten. Veel Heiligen der Laatste Dagen die afstammen van deze negentiende-eeuwse Heiligen zijn getrouw aan hun evangelieverbonden als rechtvaardige moeders en vaders, trouwe volgelingen van Jezus Christus, en toegewijde kerkleden, leiders en zendelingen. Hoewel het voor moderne leden van de kerk verboden is om het meervoudig huwelijk in de praktijk te brengen, eren en respecteren zij de pioniers die zoveel over hadden voor hun geloof, hun gezinnen en hun gemeenschap.