De theologische basis hiervoor is te vinden in het Boek van Mormon, een van de vier heilige boeken van de mormonen. In het Boek van Mormon worden alle Israëlieten overigens “Joden” genoemd en alle niet-Israëlieten “niet-Joden” of “andere volken”; de mormonen gebruiken de termen "joods" en "Israëlitisch" vaak door elkaar:
En het zal geschieden dat indien de andere volken naar het Lam Gods luisteren ten dage dat Hij Zich metterdaad aan hen zal openbaren in woord, en ook in macht, teneinde hun struikelblokken weg te nemen - en hun hart niet tegen het Lam Gods verstokken, dat zij onder het nageslacht van uw vader [Lehi, een Israëlitisch personage uit het Boek van Mormon] zullen worden gerekend; ja, zij zullen onder het huis Israëls worden gerekend; en zij zullen voor altijd een gezegend volk zijn in het beloofde land; zij zullen nooit meer in gevangenschap worden gebracht; en het huis Israëls zal nooit meer worden verward (Boek van Mormon 2004, p. 34).
Want zie, ik zeg u dat allen uit de andere volken die zich bekeren, het verbondsvolk des Heren zijn; en allen uit de Joden die zich niet bekeren, zullen worden verworpen; want de Heer sluit met niemand een verbond dan alleen met hen die zich bekeren en geloven in zijn Zoon, die de Heilige Israëls is (p. 139).
Om erachter te komen tot welke van de twaalf stammen van Israël een mormoon na zijn doop gaat behoren, krijgen zij op enig moment een “patriarchale zegen”. Zo kreeg ik zelf op 15-jarige leeftijd te horen dat ik behoorde “tot de koninklijke lijn van Ephraim, de zoon van Jozef die in Egypte onderkoning was”.
Zo ontstaat dus de aparte situatie dat levende mormonen door hun eigen doop “joods” worden en dode Joden door de plaatsvervangende doop mormoons, waarmee voorkomen wordt dat zij “verworpen” worden omdat ze niet in Jezus geloven.